Zehra en Anne
"Daar stond ik dan, al een half uur te zoeken tussen de kinderboeken in de bibliotheek. Wat zou ze leuk vinden? Wat leest een kind van 4 in godsnaam? Zou ze van dieren houden? Ik wist het écht niet en besloot uiteindelijk maar om mijn kansen te spreiden. Met een overvolle tas kwam ik uiteindelijk naar buiten gestormd. Ik was klaar om mijn eerste voorleessessie met Zehra te beginnen.
Meteen toen ik binnenkwam voelde ik me helemaal thuis. Lekker met mijn sokken op de met paars fluweel beklede bank kruipen, een Turks theetje erbij en een vrolijke betweter in een prinsessenjurk die geen minuut stil kon zitten. Dat was de rode draad van alle voorleesuurtjes wel, denk ik zo. Zehra was een energieke spring-in-het-veld die het véél te leuk vond dat ik kwam. Voordat ik mijn jas uit had, moest er alweer een nieuw tasje geshowd worden of werd ik de poppenhoek ingetrokken om te spelen.
Zehra was een energieke spring-in-het-veld die het véél te leuk vond dat ik kwam
Maar ik kwam natuurlijk om voor te lezen. Zehra had namelijk erg veel moeite met de Nederlandse taal. Ze was net naar de basisschool gegaan en kon haar klasgenootjes en juffrouw bijna niet verstaan. Ook kon ze zichzelf niet verstaanbaar maken in het Nederlands, wat erg vervelend voor haar was. Ik kwam elke week een uurtje voorlezen, om haar een beetje te helpen.
Vorige week heb ik Zehra haar diploma mogen geven en wat was ze trots! En vooral: wat was ik trots! Het is gek om terug te kijken op deze 20 weken, en te bedenken hoe snel het eigenlijk is gegaan. In het begin waren 'ja' en 'nee' de enige woorden die ze tegen me zei. Zinnen maken gingen bijna niet, en ze wist niet hoe ze me dingen kon vertellen.. Nu kletst ze me de oren van mijn kop over wat ze gedaan heeft op school die dag en legt ze me precies uit waarom ik de grote zus ben en dat ik de poppen op tijd eten moet geven. Tja.. nu is het weer aan haar moeder om deze spraakwaterval aan te horen!"
Bezige bij Renske
Bezige bij Renske Hey, ik ben Renske, 32 jaar en full-time werkzaam in de IT-sector. Officieel kom ik uit het Oosten van het land, maar een half jaar geleden ben ik verhuisd. Omdat ik de bijzondere dingen van mijn nieuwe woonplaats wilde leren kennen ging ik een rondje googelen. Zo kwam ik bij NLvoorelkaar terecht. In het verleden heb ik wel vaker vrijwilligerswerk gedaan. Zo was ik onder andere de oprichter van een stichting. Helaas kon ik dit niet meer de aandacht geven die het verdiende. Het kostte veel tijd en dat naast een 40-urige werkweek. Toch wilde ik weer iets bijdragen. Voor mij is het belangrijk dat het écht iets toevoegt. Niet alleen voor een ander, maar ook voor mezelf. Want dan heb je er plezier in en stop je er niet na een paar weken weer mee. Ik wilde autisme graag op een andere manier leren kennen En daar stond het, een vacature van de Autisten Soos; 'Coördinerend begeleider Soosavonden'. Mijn 'suikerkindje' Sterre (inmiddels 7 jaar), heeft autisme. Zij is de dochter van mijn beste vriendin, maar voor haar ben ik "tante Renske". Autisme heb ik via haar leren kennen, maar dat was voor mij ook de enige maatstaf. Ik wilde het graag op een andere manier leren kennen en mijn aandacht was direct getrokken. Ik schreef dan ook snel een berichtje naar de auteur van de vacature; Paul!Redelijk vlot kreeg ik een reactie en hoewel het combineren met mijn baan wellicht een uitdaging zou worden, werd ik direct uitgenodigd om een avondje te komen kijken. Ik kwam langs tijdens een Bingoavond en vond direct een klik. De bezoekers van de Soos reageerden goed op mij en ik vond het super leuk om te doen! Op dit moment heb ik samen met de andere vrijwilligers al 3 avonden mogen organiseren én een bijeenkomst van stuurgroepleden mogen bijwonen waar onder andere de planning aan bod komt. Gaan we een muziekavond organiseren? Wordt het een avond over de geschiedenis van de stad? Of laten we een spreker komen die iets vertelt over 'autisme en vriendschappen'? Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal